Biltse
Motorrijders
Vereniging
Motorrijders
Vereniging
Goyert is inmiddels bekomen van de schrik, is in de pen geklommen en heeft een uh... hopelijk uniek toerverslag geschreven...
Wat is het toch mooi om de eerste te zijn. Er zijn een hoop mooie momenten te noemen die het vermelden waard zijn..
De eerste;
- met een nieuwe fiets,
- met die mooie Kreidler,
- met die mooie motor,
- met die snellere motor,
- keer met die meid van de BMV eten,
- samenwonen met die mooie,
- keer samen een huis kopen,
- die een BMV-kindje aan jullie schenkt,
- met 3 BMV-kindjes,
- tocht na 1½ jaar...
Maar om nou te kunnen melden dat je je rijbewijs kwijt raakt tijdens die eerste tocht na 1½ jaar "tochteloosheid", is toch iets minder. En ik ben bang dat ik ook dáármee de eerste ben.
Het was een mooie dag in april. Ja, en dan bedoel ik ècht een perfecte dag in april, één om in te lijsten zo mooi. Echt een perfecte dag om te gaan oefenen met lange stukken rijden voor het buitenlandweekend. Met het hele gezin vertrokken naar De Bilt om toch effe die schatjes van kinderen te laten zien aan de rest van de maatjes. En natuurlijk kon Nadine weer eens de fijne sfeer van de club opsnuiven. Ik natuurlijk erheen in opperbeste stemming. Eerst het heerlijke bakje koffie wegwerken want we moeten wakker en alert zijn. Na de kinderen te hebben laten genieten van de mooie motoren en de even zo bijzondere berijders, was het tijd om op pad te gaan. Een lekker stukje rijden over de snelweg bracht ons met een kleine omweg in het prachtige Brabant. Het land waar iedereen nog heerlijk rustig en vooral toleranter is ten opzichte van die krappe randstad.
De tocht voerde ons over heerlijke wegen en prachtige dijken. Uiteraard met een heerlijk uitzicht waar we wel van móesten genieten want er waren gewoon te veel mede-recreanten om echt dóór te kunnen rijden. En aangezien wij een enorm meelevend clubje zijn houden we daar rekening mee. Echter, àls de kans zich voordoet om even de injectie van de motoren te ontstoppen, dan zijn er natuurlijk een paar die er voor gáán. Zo ook deze keer. Drie van mijn medeleden gingen er vandoor met mij in hun kielzog. Helaas gingen ze zó hard, dat ik besloot om er toch maar een eindje achter te blijven, en zo "verstandig" had ik nou net NIET moeten zijn. Want de mooie zwarte Audi - die wilde keren om achter die anderen aan te gaan - moest daardoor op mij wachten om te kunnen draaien. Dat was dus het grote geluk voor de anderen want ik kon de duistere mannen in de duistere Audi achter me houden. Helaas zag ik te laat dat de wagen al achter me zat want hij had me reeds geklokt voordat ik iets rustiger kon gaan rijden.
Op het moment dat ik stopte - omdat ik de rest aan de horizon had zien verdwijnen - klonk er een zachte warme stem uit het opengedraaide donker-getinte raampje: Goedemorgen, regiopolitie Gelderland, de heer van Dijk. Hoewel ik het slecht kon verstaan, wist ik natuurlijk al wel dat het geen goede dag meer zou gaan worden. Ik bleek 59 kilometer te hard te hebben gereden op een grote brede overzichtelijke lege uitnodigende weg waar slechts 60 gereden mocht worden. Daar stond ik dan als grote crimineel met een strafblad in de maak, want ze zullen je voorlopig niet vergeten ben ik bang. Gelukkig was daar de rest van de reisgenoten. En mocht ik op een (sorry Hans) BMW de tocht vervolgen. En nog wel achterop want een van de mede-geluksvogels die vóór me reden, mocht (moest) als een van de weinigen op mijn motor verder rijden.
Gelukkig werd ik warm ontvangen door de complete club die al aan de koffie en cola zat. Er zat voor mij niets anders op dan de motor te stallen in de schuur van het restaurant. Een voordeel was wel dat ik grote glazen bier kon gaan nuttigen, al kwam er van eten niet veel meer terecht want ik kreeg zulke hoge boetebedragen te horen dat ik geen hap meer door mijn keel kon krijgen.
De terugreis was dan wel weer van het snellere soort. Achterop de Honda van Ard gaf toch wel het fijne gevoel dat ik er niet alleen voor stond. Al moet je wel héél veel van iemand houden om het lang achterop een racer uit te houden. Allemachtig wat een opgekropte houding voor een man van 1,92 meter, maar het is in ieder geval béter dan lopen.
Eenmaal thuis was het nog ruim twee weken wachten op de teruggave van het roze papiertje. De boete van 650 Euro komt gelukkig iets later. Kan ik nog even snel een bezuinigingsronde in de huishouding doorvoeren, echter wel zonder gedwongen ontslagen. Achteraf bekeken ben ik er eigenlijk nog goed vanaf gekomen want als ik met die anderen was meegereden dan waren we alle vier met veel meer èn grotere problemen aan het nieuwe motorseizoen begonnen.
Moraal van dit verhaal is dus: Kijk goed in je spiegels voordat je een slinger aan het gas geeft òf blijf lekker 60 kachelen met een stijve nek aan het eind. Het is maar waarvoor je kiest.
Groetjes van "clubcrimineel" Goyert
