Biltse
Motorrijders
Vereniging
Motorrijders
Vereniging
Nou, poehpoeh... Het was weer een zware dobber om uit alle inzendingen het vermakelijkste en best geschreven reisverslag te kiezen... Mijn excuses voor de rest maar er kan er maar eentje winnen.
Ja, nee... Geintje hoor! Natuurlijk waren er helemaal geen inzendingen door mij ontvangen en er is dus al helemaal geen westrijd. Nee, dat zou te mooi zijn om waar te zijn. Maarrrrrr... Aangezien ik hier toch mijn "ei" kwijt wil en als schepper van & heerser over deze website doe ik gewoon mijn eigen zin en typ mezelf de vernieling in. Dus pak een drankje en wat te snaaien want het wordt weer een hele zit, zoals jullie van mij zo ondertussen wel gewend zijn.
Zo'n buitenlandweekend van 4 hele lange vermoeiende maar ook vreselijk leuke en gezellige dagen (althans... meestal dan...) kost ook heel veel lange en vermoeiende uurtjes voorbereiding. Onze toercoördinator & foto-/videofanaat Martin begint hiermee minimaal al een half jaar vantevoren met zoeken naar een gebied wat binnen de meeste wensen ligt: binnen een straal van 400 km, beetje centraal gelegen, goede verzorging, nette kamers, betaalbaar, ruimte voor zo'n 40 personen en natuurlijk ook mooie stuurwegen. En toch flikt hij het ieder jaar weer om iets geschikts tijdens de ALV voor te schotelen! Inschrijvingen en betalingen verzamelen en dan ben je klaar, toch? Nee, natuurlijk niet. Dán ben je pas halverwege want de heen- & terugroute en ook een aantal dagvullende rondritten aldaar moeten worden verzonnen. Waar gaan we verzamelen? Ook dat moet aan een aantal eisen voldoen want men moet wel iets kunnen nuttigen (laat ontbijt, vroege lunch of gewoon koffie/thee met iets lekkers erbij), het moet groot genoeg zijn voor een groep van 40, het moet open zijn maar vooral moet het makkelijk te vinden zijn voor iedere deelnemer, met of zonder GPS. Vanaf hier gaat de echte route van start, grotendeels binnendoor want iedere malloot kan de snelweg pakken en wij BMV-ers zijn verstandige levensgenieters dus de snelweg laten wij zoveel mogelijk links (of rechts) liggen. De echte route moet meerdere tankpauzes hebben omdat niet iedereen 400+ km kan rijden op één tank (ik wel dus...), maar ook meerdere eet & drinkpauzes en ook hier geldt weer dat de gastheer/-vrouw ons liever ziet binnenkomen dan doorrijden, dat het betaalbaar is en als het even kan dat er ook nog een benzinestation min of meer naast ligt. Ik ben dan geen fan van de Mc.Donald's maar wèl van de BurgerKing en het Mc.Café, waarbij die laatste toch wel erg lekkere (en verse) broodjes en allerlei overheerlijke koffiesoorten heeft. Helaas waren de meesten het hiermee oneens. Jammer... Afijn... Aangezien Martin in de tussenliggende periode wel heel erg druk was met van alles en nog wat, en ik tóch al grotendeels de routes in BaseCamp had gevormd, vond Martin die hulp wel oké. Het eindproduct was dus een compleet GPS-pakket met in totaal 2.165 km aan routes, daarnaast nog een tiptop verzorgde en uitgebreide infobrief.
Vrijdag 12 juni 2015
Mijn bagage had ik in de afgelopen week al beetje bij beetje bij elkaar geraapt en over de binnentassen van mijn zijkoffers verdeeld. Mijn FJR1300 had ik voorgaand weekend gewassen, vloeistoffen gechecked en de rubber slangen ingevet. De bandenspanning de dag voor vertrek op de perfecte druk gebracht dus wij waren er klaar voor. Om 7:45 uur reed ik van huis weg, tien minuten later was de tank ook weer vol en tegen achten draaide ik de A2 op. Het was best druk en echt lekker rijden zat er niet in dus was het wat zoeken naar een veilige wegdekpositie. Soms een bumperklever die mij probeerde op te duwen, helaas heeft dat gedrag bij mij altijd een averechts effect en hou ik even mijn snelheid constant gevolgd door een op-en-neer bewegend handgebaar (vlakke hand, zoals je dat de verkeerspolitie wel eens hebt zien doen), wat vrijwel direct de klever wakker schudt die vervolgens meer dan voldoende afstand tot mij houdt. Zie je wel, zónder agressie of obsene gebaren is het doel bereikt. Ongetwijfeld dat mijn motor, motorjas en chevronstrepen op de zijkoffers bijdragen aan de geloofwaardigheid. 's-Hertogenbosch is om half negen gepasseerd, het is een aanmerkelijk rustiger verkeersbeeld en de kruissnelheid kon op 130 blijven staan zodat ik om 8:55 uur de motor bij AC Restaurant Nederweert Zuid parkeerde. Ik was de eerste en besloot mezelf op een voedzaam ontbijtje te trakteren, nam plaats op het terras in de ochtendzon en genoot zolang het kon van de serene rust om mij heen...
Om 9:10 was het met de rust gedaan, gelukkig maar want ik ga niet mee voor m'n rust! Wat denk je wel, ik ben een hardcore biker, weet je! Het terras stroomde halfvol met allemaal blij kijkende collega-clubbers die enorm zin hadden in een lang weekend saamhorigheid en vertier. En mooi weer ook want vandaag zou het 28 tot 32 graden Celsius worden, morgen 26, overmorgen 23 en maandag 20. Mij hoor je niet hoor! In de tussentijd had iedereen wel wat genuttigd en zat met elkaar te kletsen of was bij hun motor. Enkelen hadden onderweg al motorische problemen ondervonden (ontsteking, dynamo of accu) en een andere werd in de maling genomen door een klein plasje olie onder een motorblok te druppelen. Het was weer een gezellige boel zo.
Een klein uurtje later bleek dat de eerste groep (toergroep) onder leiding van Carolien net weg reed toen ik van m'n pitstop terugkeerde, wat dus betekende dat ik bij het sporttoergroepje aanhaakte. De sportgroep vertrok een stukkie later maar die rijden ook steevast een stukkie sneller... De leiding van "mijn groep" wisselde af en toe tussen Johan, Johan en Sam zover ik het kon waarnemen. Ik reed achteraan als buffer om het harmonica-effect van onze groep uit te smeren, het achterop komend verkeer op veilige afstand te houden en misdragingen met mijn vlakke hand af te straffen. Werkte feilloos en zodoende ontstonden er geen gevaarlijke situaties omdat ik de risicofactor al had geneutraliseerd voordat het schade kon aanrichten. Defensief en sterk anticiperend rijden is een automatisme wat ik koester, zowel op de motor als in de auto overigens. Al na een half uurtje - nog net vóór de grens bij Vlodrop - werd bij Tango bijgevuld want iemand stond bijna droog en tevens werd de route op een aantal GPS-sen met elkaar vergeleken. Er zat nogal wat variatie in, hoewel volgens mijn Zümo keurig de exacte route werd gereden, dus íemand had het toch goed. Het zonnetje deed zijn uiterste best want de handschoenen gingen al niet meer uit zonder de binnenvoering mee te trekken en volgens diverse thermometers onderweg ging het niet meer lang duren eer de 30 graden werd bereikt. Dat zorgde er voor dat er geregeld een veilige stopplek werd gezocht om wat vanuit de eigen proviant te nuttigen.
Anderhalf uur later reden wij parallel aan Tagebau Hambach, dus mogelijk wegdekvervuiling en veel vrachtverkeer wat de groepssnelheid wat omlaag trok. Tussen Düren en Kierdorf kon er weer aan het gas gehangen worden om vervolgens in Hürth de koelfans van onze motoren ingeschakeld te houden, want de snelheid lag hier in Kier nogal láág. Om extreme oververhitting te voorkómen, werd besloten om de inwendige mens te belonen met een smakelijke lunch bij Café del Sol, op het grote houten terras aan de drukke weg maar met een heerlijke zucht verkoelende wind om weer bij zinnen te komen. Voor de één was dat frisdrank met een rijkelijk belegd broodje, voor mij was dat een volle tas koffie met natuurlijk een "riesenstück Apfelkuchen ohne Sahne" en inderdaad, hij was van riant formaat, erg lekker en toch gezond (appel hè). Ik denk dat we er ruim een uur hebben gezeten (de sportgroep hebben we nog voorbij zien komen) dus het was tijd om te gaan, hoewel Johan nog even op zich liet wachten, waarvan de bediening de schuld was (kon sneller). Daarentegen kon de rijsnelheid flink omhoog aangezien de A4 opgedraaid moest worden. Dat duurde helaas veel te kort toen bij knooppunt Köln-Weumar per abuis de verkeerde rijbaan werd genomen. Hoewel de groepsleider dat wel in de gaten had, koos hij voor de enige juiste optie om op de verkeerde rijbaan te blijven en verderop meteen bij de eerstvolgende afslag de correctie te maken. Het zat ons niet mee want we doken regelrecht een file in, helaas is onze nationale gedragscode voor filerijden streng verboden hier in Duitsland dus het duurde allemaal weer wat langer dan verwacht. Als voorrijder maak je keuzes die niet alleen voor jou, maar voor de hele groep veilig te doen zijn. Ik zie dat wel eens anders onderweg wat tot bijna-aanrijdingen leidt...
Na 10 km over de A3 - nu wèl in Zuidelijke richting - kwam het verplichte pauzepunt in Rösrath in beeld. Uiteraard reden wij gewoon hier door, wij hadden reeds kort daarvoor gelunched. Dat betekende overigens wel (voor mij althans) dat ik onder het rijden de route in de GPS even moest stoppen, opnieuw laden en het volgende verplichte routepunt moest kiezen. Doe je dit niet, dan probeert de GPS jou alsnog naar het punt in Rösrath te krijgen aangezien dit punt feitelijk gemist is. Vanaf hier was de route een stuk mooier en bochtiger, passeerden wij het stuwmeer Wahntalbachsperre (drinkwatervoorziening), werd de snelheid meer en meer dynamischer (dorpje in, dorpje uit) en zo ook met de kwaliteit asfalt (van wasbord tot biljartlaken). Nieuw clublid Michiel was de één-na-laatste in de rij en deed zijn best om de stuk voor stuk zeer ervaren rijders bij te houden, wat niet altijd even goed lukte. Geeft niets, ervaring groeit met de jaren en het aanvoelen van een groep kost ook enige tijd. Zolang je jezelf niet forceert in het bijleren, je het motorkarakter kent (stabiliteit, grip, souplesse, acceleratie- & remvermogen) en je je niet laat verleiden tot minder verstandige keuzes, groeit het zelfvertrouwen vanzelf en leer je je eigen grenzen kennen. En expirimenteer ook vooral met ander schoeisel om de velgen als je weer eens toe bent aan een nieuwe set, het kan een wereld van verschil maken! Maar ik wijk een beetje af van de oorspronkelijke verhaallijn...
Bij Altenkirchen draaiden we de Bundesstrasse op voor de resterende 14 km. Om 18:30 uur hadden wij ons werk gedaan en reden wij het terrein van Landgasthof Zur Quelle op, waarbij iedereen van de andere twee groepen zichtbaar verheugd was dat ook de laatste schaapjes het zonder kleerscheuren hadden gehaald en het zooitje nu helemaal compleet was. Snel de motoren geparkeerd met een aai over de bol, onszelf opgefrist en gezellig aangeschoven bij het uitstekende dinerbuffet onder het genot van een drankje. En daarvan werden met grote regelmaat herhaalrecepten besteld en/of afgehaald. Drank is zowiezo niet duur in Duitsland en dat was hier niet anders. Bovendien schonk men ook prima alcoholvrij (wit)bier, dus ook ik erg blij. Beter voor de vochtbalans en de volgende ochtend heb je nergens last van. Alhoewel...
Zaterdag 13 juni 2015
Hmm... Om 6:00 uur was ik al wakker door het superstevige kussen (niet dus) en heb het enigszins nog met een extra uurtje weten te rekken, maar dan toch maar het nest uit en douchen. Dat leek overigens best goed te gaan, totdat anderen ook wakker werden waardoor ik afwisselend in de kou werd gezet. Veel ruimte om de kou te ontwijken was er overigens niet, dus ik was nóg vlotter dan ik mezelf had voorgenomen klaarwakker. Tegen achten even de paar anderen op het terras goedemorgen gezegd en daarna lekker naar het ontbijtbuffet, compleet met vers eitje dus ook dit was prima. De koffie echter was veel te slap naar mijn smaak en heb ik maar vervangen door een vruchtensapje. Geeft niets, je kunt niet alles perfect hebben.
Ook Alex was vroeg op en het was al snel duidelijk dat wij vandaag met z'n tweetjes het ruime pad gingen kiezen. Gezien de prima weersvooruitzichten werd het het Rondje Rothaar van 340 km, waarvan 250 km slingerende wegen, krappe weggetjes en haarspeldbochten. Na het ontbijt mezelf in het racepak gehesen en bij m'n motor aangekomen, bleek de trouwe FJ1200 (23 jaar oud en bijna 200.000 op de teller) van Alex ingesloten te zijn door een paar andere fietsen, maar dit was ook weer binnen no-time opgelost. Om 9:15 uur reden wij als eerste "groep" weg, eerst nog even cash geld gepind en daarna de route gestart. De eerste 50 km waren niet zo bijzonder totdat het nationale natuurpark Rothaar binnengereden werd en de ene na de andere prachtige bocht zich aandiende, die probleemloos door onze Yamaha's werden verslonden. Om niet in herhaling te vallen zal ik niet iedere weg of bocht gaan beschrijven, maar wel dat af en toe de wolken er best dreigend uit zagen en wij inderdaad wat nattigheid onderweg hebben gehad (7 kleine druppeltjes op mijn vizier en ongeveer 20 op mijn schuifpui). Dat het op sommige plaatsen een heuse wolkbreuk betrof, bleek toen wij over een recentelijk opnieuw geasfalteerde perfecte bochtenweg reden waarop zelfs nog geen belijning was aangebracht en het bijna uitgestorven was. Bochten om je vingers bij af te likken maar helaas kon er niet echt heel veel gas worden gegeven omdat het wegdek kledder-kleddernat was en dan is voorzichtigheid toch wel geboden. Verdorie nog aan toe!
De route had ik expres lángs de toeristische trekpleisters laten lopen in plaats van er doorheen maar soms kùn je niet anders en stuit je toch nog op wat vertraging. Gelukkig duurde dat nooit echt lang en reed je al vlot weer over de rustige kronkelwegen. De GPS maakte het mij in de meeste gevallen gemakkelijk en een vluchtige blik op het scherm was veelal voldoende om geen afslag te missen. Tenzij het een naar links of rechts afbuigende voorrangsweg was (doorgaand verkeer) en de routelijn op het scherm rechtdoor vertoonde, wat dus niet overeen kwam met de verkeersborden. Toch maar even wat gas minderen en het visueel beoordelen, op het laatste moment de richtingaanwijzer aan en afremmen tot aan de stopstreep. Alex hield overigens altijd ruim voldoende afstand om nooit geforceerd in problemen te komen, wel zo verstandig. Ook in dorpjes met veel zijweggetjes was het soms even goed kijken of je het juiste straatje had, ik heb slechts eenmaal dit moeten corrigeren. Nog 20 km in het Rothaar en die was (wederom) fantastisch met snelle bochten, krappe haarspelden en prachtige uitkijkjes over de dalen en stroompjes. Eenmaal het natuurgebied uit was het grotendeels wel gedaan met de stuurkunsten en reden wij weer over de iets grotere doorgaande wegen terug naar Nistertal. Rond 17:30 uur afgetankt voor wat de zondag ons ging brengen en de motoren weer gestald. Toen hoorden wij dat de rest van de deelnemers pas na 12:00 uur van start konden gaan vanwege de hoosbui(en) die Nistertal teisterden. Hadden Alex & ik toch mooi mazzel gehad!
Zondag 14 juni 2015
Ook vandaag gingen we weer lekker bijtijds op pad, dit maal namen wij de Noordoost-route, en ja, deels door het Rothaar. De eerste 20 km verliep over dezelfde wegen als gisteren, daarna bogen we af naar links via Kirchen en Siegen om bij Netphen het bos in te duiken. Snelle stukken afgewisseld met krappe bochten waarbij wij soms achter langzaam verkeer moesten blijven hangen, om daarna met een sierlijke zwaai het gas weer er op konden houden. Geen tijd om te treuzelen want de wegen zijn nu kleiner dus rustiger maar helaas ook hobbeliger, totdat je vlot daarna weer aangenaam verrast werd door een perfecte Strecke. Bij tellerstand 75 snakten wij naar een stevige bak koffie, stopten in het kleine dorpje Helberhausen en streken neer bij Landgasthof Nies. Het was prima uit te houden en de koffie smaakte opperbest.
Bij tellerstand 120 (Trufte) werd ons plezier abrupt beëindigd door een wegafzetting en aangezien wij onderweg al opvallend veel wielrenners hadden gezien, werd ons vermoeden bevestigd: er was een wielerronde aan de gang. De verkeersregelaars hadden wij medegedeeld dat onze bestemming Hatzfeld (ongeveer) was en ons werd uitgelegd om terug te rijden tot aan de brug (welke brug?) en dan linksaf. Wij dus terug en verdomd, iets wat met enige fantasie op een brug(getje) leek. Hier dus linksaf en dat was geen succes want het eindigde in een bergpad, wat op mijn GPS doodlopend voor voertuigen was... Weer een klein stukje terug gereden en vervolgens een fietspad genomen wat wèl door liep, helaas kwam dat precies uit bij dezelfde versperring. Na wat omzwervingen (de route had ik uiteraard niet herberekend om 'm in tact te houden) koos ik een prachtige kleine weg wat na een kilometer in gravel overging en ons om een super-groene vallei leidde, maar wat na nóg een kilometer ofzo aan het einde een oprijlaan van een villa bleek te zijn. Een extra verkeersbord aan het begin van de gravelweg was dus wel een handige aanvulling geweest. Overigens stonden wij heerlijk in de schaduw en hebben meteen maar even een korte pauze genomen.
Uiteindelijk een heel stuk terug gereden naar Röspe en daar maar links richting Womelsdorf gegaan, langs Rinthe naar Markhausen en dat moest toch wel voldoende zijn om daar de route weer op te pakken. Vanwege de afwezigheid van attentie- of omleidingsborden, ging ons plannetje lukken. Helaas was dit onjuist toen men ons ook dáár de doorgang versperden (vuile kl..th.mmels!)... Enigszins geïrriteerd hebben we dus wéér een stukje terug moeten rijden en zijn via een K- en L-weg naar Bad Laasphe gereden en in het centrum bij een Irish Pub een gigantische special burger (grotendeels) naar binnen gewerkt. Na een uurtje de donkere luchten in de gaten gehouden te hebben, vervolgden wij onze omweg voor alle zekerheid verder zuidwaarts tot aan Runzhausen waar wij nu eindelijk wèl de route konden oppakken. Ondanks dat we dus een flink stuk hadden gesmokkeld hadden we echter niet minder kilometers afgelegd dan volgens de oorspronkelijke route. Het bosgebied waren we allang uit dus de wegen waren ruimer, sneller en gaven een minder intense rijervaring. Krap twee uur later reden wij weer Nistertal in, tankten zoals voorgeschreven onze rossen af en tokkelden de resterende paar honderd meter naar Zur Quelle. Ondanks wat frustraties was het vandaag weer een prachtige rijdag met meer dan genoeg snelheid, bochten en natuurschoon. Ook de andere groepen hadden het vandaag prima naar hun zin gehad...
... en zijn allemaal zonder motorschade of kleerscheuren bij ons Gasthof aangekomen.
Maandag 15 juni 2015
Na een wat gestoorde nachtrust op met name de tweede verdieping als gevolg van overmatig alcoholgebruik (meer dan dat vertel ik niet), zat ik met de vroege ploeg aan het laatste Frühstück van deze buitenland-4-daagse. Buiten was het zwaar bewolkt maar regen zou er niet gaan vallen en qua temperatuur was het prima met een krappe 18 graden. Gisteravond had ik reeds de niet meer benodigde bagage in mijn zijkoffertassen gemikt zodat ik op een uiterst laag tempo het ochtendritueel kon voltooien, de tassen in de zijkoffers schuiven, de GPS instellen op de terugreisroute en een laatste bakkie "Zur Quelle-kaffee" kon nuttigen. De "meisjes" van de club gingen nog even op de foto...
De sporttoergroep vertrok als eerste om geen last van de anderen te hebben denk ik, waardoor ik dus na een kort overleg met voorrijdster "X" en middenpositie "Y" als sluitstuk van de toergroep diende. Beiden hebben communicatie in de helm en door mijn onderscheidende dubbele bi-xenon-koplampen was het voor "Y" gemakkelijk om mij in zijn spiegels te kunnen blijven zien. Twee felle pitten zichtbaar betekent dus dat de groep compleet is, zo niet betekent het dus dat de groep voor wat voor reden dan ook gedeeld is en dat er op een geschikte plek even moet worden gestopt. Dit functioneert prima tijdens onze gewone clubritten en werd dus nu ook gehanteerd. Tegen 9:30 uur gingen wij van start (iedereen met een volle brandstoftank uiteraard), het tempo zat er meteen goed in en het was lekker fris rijweer. Fris genoeg overigens om de ventilatie-openingen van mijn jas toch maar even dicht te ritsen. Na de eerste 60 km van de terugroute (en welgeteld 6 tankstations reeds te zijn gepasseerd...), werd bij Homburg plots van de route afgeweken maar omdat de Gouden Regel 1 luidt De toerleider heeft altijd gelijk (zie GPS-goeroe), volgde iedereen netjes. De omweg leidde ons naar een 8 km verderop gelegen tankstation in Wiehl waar enkelen van de groep hun brandstoftank blijkbaar hoognodig moesten bijvullen. Blijkbaar heeft niet iedereen de moeite genomen om vóór vertrek even netjes hun tank af te vullen... Zie het eerste punt van ons verenigingsdocument Regels Rijden in Groepsverband om het geheugen weer op te frissen...
Na de tank- en plaspauze zette bijna de hele groep zich in beweging, op twee motoren na: de groene Goldwing van Fons (hij was nog niet terug van zijn pitstop) en mijn grijze FJR. Ik zette snel mijn contact aan en drukte op de claxon om de laatste rijder van de vertrekkende groep te attenderen op ons als achterblijvers. Gelukkig deden mijn dubbele Stebels het werk goed zodat de rijder omkeek en zijn hand/duim opstak, en Fons & ik twee minuten later alsnog bij de wachtende groep verderop konden aansluiten. Samen uit, samen thuis... Groot was onze verbazing dan ook toen bleek dat de groep nergens op het stuk teruggereden omweg op ons stond te wachten. Groter werd onze verbazing naar mate de resterende 55 km tot het eerste waypoint (eet-/drinkpunt) bij het historische kasteel in Wermelskirchen (Cafe Kalkum) werd afgelegd, want ondanks ons hoge tempo èn dat wij maar met ons tweeën waren, hadden wij de groep nergens zien staan of rijden. Het was dus overduidelijk dat niemand van de groep zich afvroeg waar die groene Goldwing en die felle koplampen bleven. Niemand die puntje zeven van hetzelfde verenigingsdocument heeft gelezen of onthouden (Stoppen als je je achterligger niet meer in je spiegels ziet). Hoe moeilijk kan het nou zijn, vraag ik mijzelf dan af. Vreemd genoeg hebben en houden de meesten een politieauto in zijn/haar spiegel(s) wèl nauwgezet in de gaten, dus waarom een groepsgenoot dan niet?... Ook is het natuurlijk mogelijk dat de groep al die sfeervolle dorpjes en slingerende binnenwegen een beetje zat werd en naar eigen inzicht de route wat heeft verlegd.
Afijn... Fons en ik waren op elkaar aangewezen en besloten de rest van de terugroute onbezorgd en in ons eigen prettige tempo af te maken. Fons waardeerde het zeer dat ik bij hem was gebleven en aangezien hij geen GPS heeft, toch kon genieten van de binnendoorroute. Kijk, ondanks dat ik het maken van routes gewoon een leuke bezigheid vind, is het natuurlijk ook altijd leuk om een complimentje te krijgen. Na twee goede bakken koffie met een heerlijk stuk taart (bedankt Fons) bij Café Kalkum, was het zonnetje inmiddels permanent doorgebroken en konden mijn ventilatieritsen weer geopend worden. Wij vervolgden ons rit via Remscheid, Wulfrath en Reitingen onderlangs Duisburg naar Krefeld. Na de verkeersarme gebieden en bijna ongelimiteerd inhalen, kwamen wij nu in de drukbevolkte regionen, werden de snelheden minder dynamisch en de omgeving minder interessant. Nog even een stukje snelweg naar Kamp-Lintfort waar wij bij het Mc.Café even de benen konden strekken. Via verrassend vlot te rijden kleinere verbindingswegen richting Kevelaer, werd de Nederlandse grens gepasseerd in Nationaal Park De Maasduinen en ging het onderlangs Venray. Hierna binnendoor naar Veghel en Rosmalen waarbij de bekende Nederlandse snelheidsremmers veelvuldig moesten worden genomen: drempels, drempels en nog eens drempels! En er zaten weer forse krengen tussen!... Vanaf Rosmalen een stukje snelweg (A59 en A2) tot aan parkeerplaats De Lucht, waar de officiële groepsroute eindigde en waar vandaan men dus op eigen gelegenheid verder naar huis reed. Een paar kilometer voor mijn afslag Culemborg, zag ik een klein deel van de sportgroep vanaf de A15 komen en ben langszij gaan rijden maar volgens mij hebben ze helemaal niets in de gaten gehad. Vermoeid geweest misschien...
Motor afgetankt en over de ononderbroken middellijn de provinciale file (rustig) voorbij, tot ongenoegen van een enkele eikel. Thuis rond 17:00 uur met 1.352 km op de tripcomputer van de GPS. Van begin tot eind was het weer een gezellig lang weekend geworden, mede natuurlijk door het uitstekende weer, het prima motorhotel, de goede kwaliteit van ontbijt & diner, de goedkope drank & benzine, het schadevrij blijven van iedereen, de organisatie van Martin en de routes van René.
Met dank aan Danny, Ferry, Ingrid, Jan Willem, Michiel, Robbert-Jan en mijzelf voor de foto's.
