Biltse
Motorrijders
Vereniging
Motorrijders
Vereniging
's Ochtends om half acht het warme bedje uit en buiten zie ik alleen maar een vage grijze massa, dichte mist. Anderhalf uur later en in mijn winter-gevoerde pak gekleed, schuifel ik de motor de poort uit. Het is nogal fris, zeg maar gerust koud en dat geeft de thermometer ook keurig aan: 0,5 graden boven nul. De autoruiten zijn bekleed met een stevige laag ijs wat er niet met een vingernagel af te schrapen blijkt. De twijfel slaat toe, blijf ik thuis of ga ik toch maar op pad. De klinkers in de straat voelen stroef, maar ja, hoe zal het asfalt verderop zijn? Mede door het goede doel, besluit ik het toch te proberen en om 09:20 uur rijd ik de straat uit. Met een haviksoog het asfalt aftastend naar opgevroren stukken dus met gepaste snelheid door Culemborg. Langs de provinciale weg richting de A2 staan veel bomen die duidelijk de gecondenseerde mist in dikke druppels op het wegdek laten vallen. Geregeld tik ik met beide laarszolen het asfalt aan om de stroefheid of op mogelijke gladheid te testen. Rond half tien draai ik de snelweg op en het zonnetje prikt af en toe door de mist heen. Een gangetje van 100 km/u vind ik voorlopig hard zat, handvatverwarming heb ik niet meer dus de rechterhand koelt flink af door de rijwind, echter de linkerhand heeft door de semi-automaat vrijwel niets te doen en zit er relatief warmpjes bij in de jaszak. Op het hobbelige brugwegdek van de A27 duik ik weer de mist in en gaat het tempo iets omlaag uit voorzorg, maar gedurende de rest van de rit naar De Bilt is er verder weinig te klagen doordat de zon haar uiterste best doet.
Wanneer ik om 09:50 uur bij Café Buiten op de stoep parkeer, staan er reeds twee anderen te wachten. Enkele minuten later komt Rob aangefietst gevolgd door andere deelnemers en tien minuten later kunnen de handen en de innerlijke mens worden gewarmd aan de bekertjes verse koffie, oei da's lekker! Anjes is inmiddels ook gearriveerd met de mooie, rode paard-spaarpot zodat iedereen een donatie door de rug van het beest kan proppen. Uiteindelijk verzamelen zich 26 leden om aan de rit te beginnen, bovendien zijn er voldoende voorrijders zodat er drie groepen gevormd kunnen worden. De grootste toergroep gaat als eerste van start onder leiding van Paul en met mij als hekkensluiter. Het eerste deel van de route komt uit mijn eigen route-collectie en Martin heeft het blijkbaar volledig één op één overgenomen, leuk! Redelijk vlot te rijden, weinig fietsers e.d. door ongetwijfeld de nog koude ochtendtemperatuur, weinig wegdekvervuiling plus als kers op de taart een aantal niet eerder gereden weggetjes. Paul wist zoals gebruikelijk een prima tempo aan te houden en foutloos de route te volgen. Er waren ook volop momenten waarop ik de complete rits rijders kon bekijken wanneer er zigzaggend door het open veld gereden werd. Om 12:40 uur kwamen wij bij de stichting Kind te Paard aan, waar de andere twee groepen ietsje eerder waren gearriveerd. Martin en twee anderen gingen alweer huiswaarts wegens onontkoombare verplichtingen thuis. Jammer maar wel leuk dat ze de heenrit hebben meegereden.
De vrijwilligers van de stichting wisten precies wat wij motorrijders nodig hadden en verwenden ons met hete koffie en thee op de ene tafel, en op de andere tafel een overdaad aan muffins, luchtig gebak, appeltaart, gevulde cakeplakken en spuitslagroom. Iedereen liet het zich allemaal goed smaken, gezellig bij elkaar zittend op de tuinstoelen en -banken. Er was volop tijd om weer op temperatuur te komen en ondertussen een beetje kennis te maken met de overwegend IJslandse paarden (WikiPedia), waarbij Glotti de meest nieuwsgierige van het stel was. Hun rustige karakter is natuurlijk een ideale eigenschap om de equitherapie (uitleg) succesvol te laten zijn. Een klein half uurtje later werden wij welkom geheten door Lize van Ginkel, gediplomeerd equitherapeute en directeur van de stichting Kind te Paard. Enthousiast vertelde zij over het ontstaan en doel van de stichting, en over het effect en resultaat bij de kinderen. Vervolgens overhandigde onze voorzitter Ard haar de paard-spaarpot en de symbolische cheque van 500 Euro, waarmee weer een hoop goed werk kan worden verricht en kinderen kunnen worden geholpen. Als dank kregen wij een kleurrijk hoefijzer voor in ons clubgebouw (café Buiten), het toepasselijke symbool voor geluk (mits op de juiste wijze opgehangen).
Het geplande lunchpunt in deel twee van de route werd unaniem overgeslagen want ieders maag was nog goed gevuld met al dat lekkers. Tegen 14:00 uur ging de toergroep weer van start, genietend van de schitterende weggetjes in de herfstzon en anderhalf uur later arriveerden wij bij Café Buiten voor een afsluitend drankje. Bij deze iedere deelnemer bedankt voor het trotseren van de ochtendkou, hun donatie en gezelligheid, en alle vrijwilligers van de stichting Kind te Paard voor de ontvangst, uitleg, verzorging en het aandenken.
